bluesyemre

• 1980’lerin sonlarından başlayarak küreselleşme kavramı, Türkiye’nin de içinde bulunduğu birçok coğrafyada eğitim politikalarını etkiledi. Küreselleşme sürecinin hızlı yayılması ve neo-liberal dönüşüm, okul finansmanı, eğitim sektöründe çalışanların hakları, müfredat geliştirilmesi, özelleştirme ve okul ve çevre ilişkileri gibi birçok alanda kökten değişimi beraberinde getirdi. Benzer şekilde, eğitim politikası sözlüğü, ‘verimlilik’, ‘performans’ ve ‘insani sermaye’ gibi moda sözcüklerle tanıştı ve hükümet ve iş çevreleri, okulların küresel ekonominin gereklerini yerine getirmesi gerektiğinden bahsetmeye başladılar. Birleşmiş Milletler, OECD ve Dünya Bankası gibi uluslarası örgütler tarafından özendirilen küresel eğitim gündemi, insani sermaye, ekonomik kalkınma ve çokkültürlülük üzerine söylemleri kullanarak, akademisyenler, bürokratlar ve sivil toplum örgütleri arasında eğitim politikalarının nasıl olması gerektiğine dair yoğun tartışma yarattı. Bu soruya tartışmalı bir cevap yakın zamanda Türkiye Milli Eğitim Bakanı Ömer Dinçer’den geldi: ‘Çocuklarımızın küresel dünyada ayakta kalmaları ve toplumun ve piyasanın ihtiyaç duyduğu bilgi ve yeteneğe sahip olmaları için yeni bir yasal düzenleme şart’. Bu bağlamda, Türkiye’deki ilköğretimin kapsamlı değişimini getiren -gerçekleşen ya da önerilen- hukuki düzenlemelerin (4+4+4 sistemi, Fatih projesi, 652 no’lu Milli Eğitim Bakanlığı’nın yeniden yapılandırılmasını öngören Kanun Hükmünde Kararname vs.) başından beri bu amaca hizmet ettiği iddia edildi. Bu çerçevede, ResearchTurkey ve Orta Doğu Teknik Üniversitesi Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi Bölümü tarafından ortaklaşa düzenlenen bu iki günlük uluslararası konferans, Türkiye’de eğitim politikaları alanındaki yeni değişimleri ve eğilimleri küreselleşme çerçevesine oturtarak anlamaya çalışıyor.

http://www.researchturkeyevents.com/