bluesyemre

11 Mart 2020, Türkiye’de ilk Covid-19 vakası açıklanmıştı. O zamana kadar haberlerde dinleyip ciddiyetinin farkına varmadığım bir durumdu. Hatta çok önceden planladığım gibi 7 Nisan’daki doğum günümü kutlamak üzere Roma’ya gitmenin hayallerini kuruyordum. Haftalar içinde sınırlar kapatıldı ve bütün uçuşlar iptal edildi. Aynı zamanda ekip olarak çok iyi başladığımız ilk çeyreğin ardından yılın geri kalanı için yaptığımız bütün planlar altüst olmuştu. Bu belirsiz durum karşısında hem liderlik ettiğim takımın hem de işin bütün sorumluluğunu omuzlarımda hissettim. Birçok ekip arkadaşım onlara yol göstermemi bekliyordu. Dürüst olmak gerekirse bende de cevaplar yoktu. Başlarda ben de neye uğradığımı şaşırdım, kısıtlanmış hissetmenin etkisi ile geçmişte yapmadıklarım için pişmanlık duydum, gelecekte olacakları hayal edip istediğim hızda gerçekleşmeyince stres oldum. Görüş alanının azalmasıyla birlikte, netlik ve kontrol etme isteğime yenik düşüp endişelendiğim, merkezimden uzaklaştığım anlar da yaşadım.

İçinden geçtiğimiz bu zorlu dönem hepimiz için farklı zorluklar barındırsa da, dışarıdaki uyaranların sayısı azaldığı için, kendimizle daha fazla vakit geçirip kendimizi tanımamız için çok büyük fırsatlar sunuyor. Ben de bu dönemde içime döndüğüm süreç içinde keşfettiklerimden çıkardığım dersleri aşağıdaki gibi sıralayabilirim.

Amacınızı hatırlayın. Hayatı amaçları doğrultusunda yaşayan insanlar, hayatın onlara sunduğu “iyi” ve “kötü” deneyimlerden bir öğreti çıkarır. Bu kişiler, kısa dönemde bir takım zorluklar yaşasalar bile, uzun dönemde gitmek istedikleri yeri hatırlayarak daha özgüvenli, sakin ve kararlı olurlar. Ben de bu dönemde “içinde yaşadığım toplumu, işimi, ekibimi ve kendimi geleceğe taşırken insanlara kendileri olabilmeleri için bir alan yaratma” amacımı hep hatırlamaya çalıştım.

İkinci okun farkına varın. Aslında yaşadığımız stresin, korkunun ve paniğin hayatın karşımıza çıkardıklarına dair kafamızda yarattığımız hikayelerle bağlantılı olduğunun farkına varın. Budizm anlatılarında yer alan bir hikayeye göre, birinci ok hayatta bize acı yaşatan olayları temsil eder ve birinci oku kontrol edemeyiz. Asıl canımızı acıtan ikinci ok ise birinciye verdigimiz tepkilerdir. Victor Frankl’ın “İnsanın Anlam Arayışı” kitabında bahsettiği gibi “uyaran ile ona verdiğimiz tepki arasında bir boşluk var ve o boşlukta özgürlüğümüzü ve tepkilerimizi seçme gücüne sahibiz.” Merkezimden uzaklaştığım anlarda düzenli bir şekilde farkındalık ve meditasyon egzersizleri yaparak “ikinci ok”u daha kolay fark eder hale geldim.

Daha çok teşekkür ve takdir edin.  Takdir ve teşekkür duygularımızı belirtmenin depresyonu ve negatif duyguları azalttığına; enerji seviyesini ve mutluluğu arttırdığına; hatta yaşam ömrümüzü uzattığına dair çok ciddi araştırmalar mevcut. Ben de bu dönemde sağlıklı bir şekilde nefes alabildiğimi düşünüp hayata teşekkür ettim. Daha önceden fark etmediğim birçok şeyi, küçük büyük demeden kutlayıp düşüncelerimi pozitif şeylere odaklamayı seçtiğimde daha mutlu olduğumu hissettim.

Çok zor zamanlardan geçtik. Yaşadığımız kısıtlar ve değişim karşısında en başlarda işimin, hayatımın altüst olduğunu düşündüm ve buna karşı koymaya çalıştım. Fakat içime döndüğümde yeni farkındalıklar kazandım. Bir sonraki adımı planlayamadıkça, şimdiki zamanın değerini daha iyi bilmeyi öğrendim. Netlik olmadıkça, belirsizlikle barışmayı öğrendim.

Bu dönemde Şemsi Tebrizi’nin eski bir sözü hep kulağıma küpe oldu. “Hayatın karşına çıkardığı değişimlere direnmek yerine, teslim ol. Bırak hayat sana rağmen değil seninle beraber aksın. Düzenim bozulur, hayatımın altı üstüne gelir diye endişe etme. Nereden biliyorsun hayatın altının üstünden daha iyi olmayacağını?”

Alper Eroğlu

https://hbrturkiye.com/blog/pandemi-surecinde-icimize-donmek-bize-nasil-cikarimlar-sagladi